Trzy słowa - 23.07

23.07.

        Marcin, odbierz do cholery! Magda po raz trzeci wybrała numer Krakowskiego. To co, że było po północy! Nie zostawia się takich spraw na rano.

–  Magda?

–  Sebastian? –  Dziewczyna , aż odsunęła telefon, żeby sprawdzić, czy dobrze wybrała numer.

–  Tak, to ja. Słuchaj Marcina nie ma. Wyszedł gdzieś i zostawił telefon w pokoju. Dobrze, że twój ojciec nie dopytywał się, czy naprawdę jest w kiblu, gdy robił obchód po dziesiątej.

–  Może gdzieś się zasiedział?

–  Na budynku go nie ma. Chyba, że poszedł na drugi obóz...

– Nie sprawdziliście? –  Magda mimowolnie się roześmiała.

–  No, nie...jakoś tak go nie ciągnęło do tamtych lasek...

–  Sprawdźcie. Może zmienił lokal na dzisiejszą noc. I dajcie mi znać. Bo nie wiadomo, co temu idiocie do głowy strzeliło.

–  Ok, jakoś to załatwimy. Tylko...

–  Co „tylko” Sebuś?

–  Kurcze, nie wyszedł frontowymi, bo siedzieliśmy na ławkach przed wejściem. Musiał wyjść balkonem...

– Jak to „wyjść balkonem”! Na którym piętrze jesteście? –  Słodko zapytała.

–  Pierwszym...

–  To sprawdźcie idioci, czy nie leży na trawniku ze złamaną nogą!

–  Zaczekaj..... –  słyszała w telefonie, jak Sebastian gdzieś przechodzi. –  Nic nie leży. Ok, dowiem się i zadzwonię.

          Magda rozłączyła rozmowę. Nie wiedziała , która myśl ją bardziej teraz wkurza. Czy to, że Marcin poszedł sobie coś przemyśleć, po jej informacji o wizycie Igora, czy poszedł zabawić się z jakąś panienką. Wtedy byłby taki sam jak Igor. Byleby pomacać, zaliczyć...Moment, Magda usiadła na łóżku. A co ją interesuje, czy Krakowski obmacuje jakąś pannę. Ma prawo. Marcin, to nie Igor. Nic jej winien nie jest. Skąd taka myśl? Lepiej dla niej, żeby się dobrze bawił, niż wyszedł z ośrodka, bo wściekł się, że gada z Igorem. Telefon odezwał się sygnałem smsa. Rzuciła się, aby odebrać wiadomość. „Nie śpię. A Ty? Przeglądam rzeczy z pudła...tyle wspomnień. Czemu mi je oddałaś wszystkie?” Igor. Mógłby nie zawracać głowy teraz. Najpierw musi sobie wszystko poukładać sama. I pogadać z Marcinem. Otoczył ją szczelnym , obronnym murem. Z jednej strony była mu wdzięczna, a  z drugiej... Była zła. Zadecydował za nią. Chronił ją, ale odebrał prawo decyzji. Widywali się codziennie od tamtego meczu. Fakt. Nic nie mówiła o Igorze, on też nie poruszał tego tematu. Nie pamiętała, czy powiedziała w szpitalu, że nie chce widzieć swojego chłopaka. Być może. Być może, Marcin sam sobie przyjął taką interpretacje. I oto musiała go zapytać. Kolejny sms. „Zdjęcia z regat. Jak ja mogłam pozwolić sobie na stratę ciebie? Idiota ze mnie. Tęsknię.”  Znowu Igor. Mogła jednak zabronić mu pisać. Przyszedł następny. „Dziękuję za dzisiejsze pocałunki. Są w pierwszej piątce najlepszych pocałunków z Tobą” Co za palant! Ciekawe , które z Julitą zaliczył do tych najlepszych. Ugh! Czemu Sebastian nie pisze i nie dzwoni?! Już miała wybierać ponownie numer Krakowskiego, gdy zadzwonił telefon.

–  Mów!

–  Nie wiem czy to to, ale jednej laski od nich też nie ma. Kryją to tak jak my – powiedział Sebastian bez żadnych wstępów. –  Byleby wrócił przed szóstą, bo będzie haja.

– Jak jest głupi... Ok dzięki za info, jak wróci, ma do mnie zadzwonić. Natychmiast. Powtórz mu to ode mnie. Cześć.

–  Nara.

       Magda odłożyła telefon na szafkę obok łóżka. Jednak panienka...niech go szlag. Zabolało. Niech wszystkich facetów wyśle coś w kosmos!

       Telefon obudził ją przed szóstą. Odebrała nieprzytomna.

–  Miałem zadzwonić. To dzwonię – usłyszała zmęczony głos Marcina. Zmęczony i, chyba, zrezygnowany, pomyślała nie do końca rozbudzona.

–  Gdzie byłeś?

–  Na plaży. Mam podać szczegóły? –   Rzucił kpiąco.

–  Nie. Martwiłam się o ciebie, idioto skończony. Zostawiłeś telefon...

–  Nie był mi potrzebny. Nie chciałem ci przeszkadzać.

–  Braciszku! – Powiedziała przymilnie.

–  Zamknij się! Nie mów tak do mnie! –  Warknął do telefonu.

–  Marcin! –  Magdę, aż zatkało. Nigdy tak do niej nie mówił. –  O co ci chodzi?

–  Mnie? Mnie o nic kurwa. Jak sobie chcesz znowu ułożyć życie z Igorkiem, twój wybór. Tylko nie przylatuj potem wypłakać się w mankiet. Mam dość. Nie będę cię po raz drugi wyciągnął z psychicznego bagna. Ja się z tej bajki wypisuje. Od dziś mogę robić za złą królową. Wali mnie to.

–  Wiesz co? To się wypisuj. Mnie też to wali. Nie prosiłam się o twoją stałą obecność. Nie prosiłam o ochronny płaszczyk. Sam mi go narzuciłeś!

–  Nie bój się. Więcej ci się narzucał nie będę – odpowiedział jej zimnym głosem. –  Życzę szczęścia na spieprzonej drodze życia. Bywaj.

W słuchawce usłyszała przerywany sygnał. Marcin się rozłączył, rzuciła telefon na łóżko. Łzy popłynęły same.

Nowy wakacyjny dzień, a dokładniej noc. Nie wiedziałam, że zachowanie Magdy wzbudzi takie emocje:) Fajnie :))