Trzy słowa - 31.07

31.07.

     Magda z Beatą podziwiały odsłonięte kolano dziewczyny.

–  Nareszcie nie będzie swędzieć! –  Magda z ulga pomasowała skórę na łydce.

–  A takie piękne malunki stworzyłam na gipsie. – Beata nie mogła odżałować swojego wkładu artystycznego.

–  Nie martw się Beti, Magda kazała rozcinać panu ostrożnie, wystarczy ładnie skleić gdzieniegdzie i rzeźba jak malowana – mama Magdy z dumą zaprezentowała niebieski, foliowy worek, który trzymała w rękach. – Córka wrzucę ci to na górę.

–  Dzięki mamuś. Szkoda, że kul jeszcze nie odstawię. I mam nadzieję, że będzie ciepło, bo stabilizator mi się pod spodnie nie zmieści. Tylko ta blizna...

–  Ej, nie przesadzaj dostałaś jakieś smarowidła, to się pięknie wszystko zagoi. –  Beata przechyliła się przez poręcz werandy i spojrzała w kierunku furtki, która charakterystycznie zaskrzypiała. –  Masz gościa. – Znacząco uniosła brwi.

–  Kto to? –  Magda zaintrygowana sięgnęła po swoje „przyjaciółki”, jak nazywała kule.

Beata nic nie odpowiedziała tylko weszła do domu.

–  Cześć siostra! –  Marcin przeskoczył schody na werandę. – Nie wstawaj. O! Widzę, że cię już rozpakowali. – Nachylił się i cmoknął ją niedbale w policzek.

–  Marcin! Tak, rozpakowali, nareszcie. Mogę ci oddać resztę linki. Miałeś być wczoraj! –   Odpowiedziała mu z lekkim wyrzutem. Serce Magdy wykonało efektowne salto, gdy go zobaczyła i usłyszała. Dużo ostatnio myślała o Marcinie Krakowskim.

–  Wiem. Sorki siostra. Ale jak wpadłem do domu, to najpierw odsypiałem, a potem ojciec zagonił mnie do pilnej roboty i nie dałem rady. Za to mam dla ciebie prezent. –  Wyciągnął z torby przerzuconej przez ramie słoik. W słoiku był piasek, kamyczki, muszelki i woda. –  Kawałek morza. Tak jak obiecałem.

–  Dzięki. –  Magda chciała wstać i pocałować Marcina  w policzek w podziękowaniu za prezent ale ten ją przystopował.

–  Nie wstawaj. Postawię to na stoliku.

–  Chodź, przejdziemy się. Pogadamy. Tu się robi tłoczno. – Magda porozumiewawczo mrugnęła w stronę babci i rodziców wchodzący na taras.

–  Marcin, załatwiłeś? –  Ojciec Magdy znacząco spojrzał na chłopaka.

–  Tak. Wszystko będzie jak należy – odpowiedział mu z uśmiechem.

–  Co wy knujecie? –  Magda zapytała Marcina, gdy szli usiąść na drewnianą huśtawkę.

–  Nic siostra, kompletnie nic. Takie tam, drużynowe sprawy. Opowiadaj co u ciebie? –  Zaczekał, aż Magda usiądziecie i zajął miejsce na drugim końcu huśtawki.

–  Nie mam gipsu, ale to już sam zauważyłeś. Jutro jadę z Beti na zakupy szkolne. Powoli czas się za to wziąć. I nareszcie pójdę do „Raju kawy” i wypiję moją ukochaną latte.

–  Super. A jak z...Igorem? –  Zapytał ostrożnie.

–  Nijak. Gadamy, piszemy, przyjeżdża, ale  zawsze pyta, czy może. Generalnie zachowuje się dupiato i wzorowo. Chce wrócić. –  Magda spuściła wzrok, nie chciała niczego zatajać przed Marcinem.

–  Może się ogarnął. Słyszałem, że Julita wyjechała gdzieś i nie są już razem. Teraz wszystko zależy od ciebie. Jak byś nie wybrała, tak będzie dobrze siostra.

–  Na razie zachowuję dystans. Zbyt dużo rzeczy od niego usłyszałam. A coś ty tak zmienił nagle zdanie? –  Magda spojrzał uważnie na Marcina. Siedział na huśtawce, pochylony do przodu z łokciami wspartymi na kolanach. Patrzył w ziemię, nie na nią.

–  Miałem czas na przemyślenie wielu rzeczy. To jest twoje życie siostra i nic mi do niego. Ja tylko mogę cię wspierać, nie naciskać. Myślałem, że wiem co jest dla ciebie lepsze od ciebie samej. Pomyliłem się. Gdy wrócisz do Igora, życzę ci szczęścia, naprawdę.

–  A jeśli nie wrócę? –  Zapytała z bijącym sercem.

–  Wrócisz. A jeśli nie to znajdzie się inny na jego miejsce. Całkiem nowy, którego jeszcze nie znasz. Love is the air, baby. Dobra siostra, zbieram się. Jestem umówiony. Narka. –  Chłopak zebrał się z huśtawki i niedbale machnął w jej stronę.

–  Pa – odpowiedziała.

           Patrzyła jak idzie w stronę furtki. Wysoki, w białej bokserce, która więcej odsłaniała niż zakrywała. Sprane, jeansowe spodenki, super układały mu się na tyłku. Wszystko było świetnie. Poza jednym . Siostra. Mówił do niej to słowo takim tonem, jakby je podkreślał. Siostra. Nic więcej. Wrócił stary Marcin - brat, kumpel. Beacie się wydawało. Jej samej też. To wszystko co było wcześniej, nie miało znaczenia. To tylko ona puściła wodze wyobraźni. Za bardzo puściła. Magdzie zadzwoniła komórka w kieszeni.

      Marcin odchodząc, słyszał jak Magda odebrała telefon. Dzwoniła Sabina. Zaraz zrelacjonuje przebieg pożegnalnego ogniska. I dobrze. Bawił się świetnie. Do samego rana. Był z siebie dumny, udało mu się nie rzucić na Magdę. Nie błagać, nie prosić. Wybrała. Zachował kumplowski dystans. I tak ma być, pomyślał. I będzie, postanowił. Magda nie jest dla niego. To tylko on sobie coś ubzdurał. 

Ech, tym razem Marcin się zbuntował. Nie mogę ich ogarnąć...jak dzieci, jak dzieci xd

Informacja techniczna: tak jak pisałam, postaram się wrzucać kolejne posty co 2-3 dni. Na Mikołaja, będzie ...niespodzianka :D 

Pozdrawiam  Joanna.