Trzecia w nocy: 1. Życzenie

        Liliana Kostrzycka siedziała z podwiniętymi nogami, we wnęce okna kuchennego, rodzinnego domu. Wnęka, głęboka i wymoszczona poduszkami, była ulubionym miejscem Lilki od dzieciństwa. Z wysokości drugiego piętra miała widok na ulicę, furtkę do domu i kawałek ogrodu. Rodzina Kostrzyckich zajmowała drugie piętro i poddasze w domu przy ulicy Wiśniowej 14 we Wrocławiu. Na pierwszym piętrze mieszkali dziadkowie Lilki i jej wujek Konrad, brat mamy. Na parterze ojciec z wujkiem prowadzili biuro architektoniczne.

Lila siedziała i czytała, a dokładnie pożerała wzrokiem ekran laptopa, umieszczonego bezpiecznie na jej skrzyżowanych kolanach.

 –  No nie! Zabiję! Jak ona tak może! Idiotka jedna! – Mamrotała pod nosem. – Taki facet, ach, a ona, jak ta ostatnia... – Lila czytała najnowszy rozdział jednej ze swoich ulubionych mang. Skip beat!*, kochała tą serię, ale denerwowała ją ostatnio. Tak, jakby mangace, skończyły się pomysły. – A teraz on, nie lepszy, jaki normalny facet ma taką samokontrolę. Chyba tylko Japończyk!

        W drzwiach kuchni stanęła Joanna, starsza siostra Lilki. Z uśmiechem pobłażania przypatrywała się młodszej siostrzyczce. Lilka, gdy pogrążała się w świecie mangi, anime czy dramy dla otoczenia była niedostępna. Wtedy też z cichej, wycofanej dziewczyny zamieniała się w wulkan energii. Tak, jakby ten świat, wydobywał z niej inną dziewczynę, ukrytą gdzieś głęboko za kaskadą długich ciemnych włosów i uważnym spojrzeniem brązowych oczu. Gdy Lila wpatrywała się w kratkę zawładniętą, przez ciemne kreski lub w ekran monitora do rzeczywistości wkraczała energiczna nastolatka. Włosy ożywały w rytm potakiwania i kręcenia głową, oczy rzucały iskierki radości bądź irytacji, ciało żywo gestykulowało. Joanna spojrzała na wskazówki dużego, starego, kuchennego zegara wiszącego nad siostrą, była za piętnaście trzecia w nocy. Stanowczo za późno, gdy rano trzeba iść na uczelnię. Nie wiedziała, że tak długo zasiedziała się w klubie.

 – Lila, znowu Skip beat? – Zapytała siostrę.

Brunetka podskoczyła wysoko we wnęce, w ostatniej chwili złapała zsuwającego się laptopa.

 – Joaśka! Ale mnie wystraszyłaś, nie chodź, jak duch. A  w ogóle, to wiesz, która jest godzina?

 – Wiem, bardzo późna i dla ciebie i dla mnie. Jutro masz zaliczenie u Malickiego?

 – Tak i czekam z tym na ciebie. Możesz zerknąć?

 – Mogłaś mnie o to zapytać rano, przed wyjściem. – Joanna roześmiała się  głośno. – Zerknę na to jutro, jestem wykończona.

 – Jutro nie dasz rady, jedziesz z tatą do inwestora. O siódmej.

 – To nie opłaca mi się już kłaść.

 – Chcesz kawę?

 – Tak.

        Tata sióstr Kostrzyckich był architektem. Razem z bratem matki, przyjacielem ze studiów, otworzyli biuro projektów. Gdyby nie wujek Konrad, nie byłoby Joanny i Lilki na świecie. Rodzice poznali się przez wujka. Kiedy wzięli ślub, panowie postanowili połączyć swe siły i umysły, rozpoczęli współpracę, która okazała się bardzo owocna. Od kilku  lat mieli mocną pozycję na okolicznym rynku i nie martwili się o przyszłość. Konrad był człowiekiem stanu wolnego, który mu bardzo odpowiadał, natomiast córki Wiktora poszły w ślady ojca. Joanna była na ostatnim, a Lila na pierwszym roku studiów architektonicznych.

 – Czytałaś Skip beat? – Zapytała starsza siostra ponownie, gdy Lilka postawiła przed nią kubek z kawą, sama też nalała sobie czarnego płynu.

 – Tak. Skąd wiesz?

 – Po twoich komentarzach. – Odpowiedziała Joanna.

 – Muszę się powstrzymać... – Westchnęła Lilka.

 – Nie, nie musisz, lubię twoją żywą reakcje na to, co czytasz i oglądasz, jesteś wtedy taka... – Siostra szukała odpowiedniego słowa.

 – ...ekspresyjna i ożywiona? – Lila wpadła Joasi w słowo.

 – Tak! Zdajesz sobie z tego sprawę? – Joanna zapytała zdziwiona.

        Lila nie odpowiedziała od razu. Tym razem, to ona, przyjrzała się starszej siostrze. Choć dzieliły je tylko cztery lata, były diametralnie rożne. Joanna była szatynką, ciągle farbującą włosy na odcienie rudości, twierdziła, że nienawidzi swojego mysiego odcienia włosów. Lila nie wyobrażała sobie już siostry inaczej, jak w rudych kolorach. Joanna miała jasną karnację, była średniego wzrostu o kobiecych kształtach. Oczy koloru nieba przed burzą zawsze żywo i bystro przyglądały się wszystkiemu. Przy niej Lila czuła się, jak wysoka tyczka, miała ponad metr siedemdziesiąt pięć wzrostu i była szczupła. Joanna była pogodna i otwarta na świat ludzi i nie tylko ludzi. Starsza siostra posiadała wrażliwość na świat znajdujący się poza tym, co widzialne dla oczu, ale nie chwaliła się swoimi zdolnościami szerokiemu gronu. I jeśli imię Lilianny było zdrabniane i przerabiane na rożne sposoby, tak Joanna, co najwyżej była Joasią, nigdy Asią czy Aśką.

 – Zdaję sobie sprawę. Przecież wiem, jakie emocje wywołuje u mnie ten świat. Wiem, że dla innych to tylko hobby, czy odchylenie od normy, ale mnie... – Lila ostrożnie dobierała słowa.

 – ...fascynuje, interesuje – dokończyła za nią Joasia. – Co znowu nabroili Kyoko i Ren*?

 – Oni? Nic! – Lila uśmiechnęła się szeroko. – Ale ta mangaka, co to rysuje, zabiłabym ją, Skip beat zaniża swój poziom, nic się tam nie dzieje. Wiesz, życzyłabym sobie mieć taki bajkowy dar, żebym mogła wpływać na ten ich mangowy świat, w ogóle na świat moich ulubionych mang! To by było super, móc wejść do mangi i pozmieniać po swojemu to, co nie odpowiada człowiekowi. Wtedy Kyoko wreszcie dostrzegłaby uczucie Rena. Ren ośmieliłby pokazać jej swoją miłość, Fuwę wysłałbym do innego świata, ale najpierw musiałby przeprosić Kyoko za to, jaka świnią był. – Lila nakręcała się, wyobraźnia ponosiła ją, co raz bardziej. – O,  to samo zrobiłabym z jeszcze jedną, mangą jej zakończenie kompletnie wybiło mnie z rytmu na długi czas. Nawet teraz zgrzytam zębami jak sobie przypomnę. – Lila nagle zdała sobie sprawę, że siostra jej nie słucha. Siedziała przed nią na krześle przy stole i zaciskała mocno palce na kubku z kawą, wzrok miała pusty. Lila przyzwyczajona była do takiego zachowania i nie odezwała się głośno, ani nie potrząsnęła ręką siostry, zaciśniętą na kubku. –  Joaśka? – Cicho zapytała.

 – Uważaj, czego sobie życzysz o trzeciej w nocy, to nasz czas. – Siostra odpowiedziała dziewczynie martwym, metalicznym głosem. Brunetka znała tą intonację, siostry teraz tu nie było.

 – Uważam i nie życzyłam sobie niczego. – Odpowiedziała dobitnie. Wiedziała, że tak trzeba. Z duchami się nie wchodzi w dyskusję.

 – To jest nasz czas – głos zachichotał. – Powiedziałaś „życzyłabym sobie...”, uważaj... – Joanna gwałtownie potrząsnęła głową i przytomnie spojrzała na siostrę. – Co to było? Co za cholera tym razem się przyplątała?

 – Nie wiem, nie przedstawił się. – Lilka odpowiedziała takim tonem, jakby wizyty nieproszonych gości w ciele siostry, były na porządku dziennym. Choć ostatnio zdarzały się bardzo rzadko w porównaniu z poprzednimi latami – ale mówił coś o godzinie duchów i że wypowiedziałam życzenie. Dalej nie dokończył.

 – A jaki miał głos naturalny?

 – Nie taki płaski, wręcz metaliczny.

 – Cholera. – Joanna zaklęła. – To był dawny, nie ma osobowości. Lila dam ci na noc amulet, powieś go na szyi i nie ściągaj dopóki nie skonsultuje się z Heleną. Muszę odnowić swoje zapory, zaniedbałam się ostatnio i są efekty. – Zdjęła z szyi jeden z niepozornych wisiorków w kształcie dysku. I podała go przez stół siostrze. – Proszę załóż go – powiedziała poważnie.

 – Joaśka, daj spokój, nic mi nie będzie, to nie pierwszy raz, przecież. – Lila zaprotestowała, wydawało się jej to głupie.

 – Wiem, mój racjonalny, poukładany umyśle, ale ja mówię serio, noś ten amulet, coś się dzieje tam, po drugiej stronie. Wolę żebyśmy dmuchały na zimno. – Upierała się siostra.

 – W porządku. – Lila odebrała amulet z rąk Joanny, zapięła łańcuszek na szyi. – Będę go nosić. A teraz, idę przespać się trochę, na dwunastą mam być u profesora i może zaliczę mój pierwszy przedmiot z sesji.

 – Optymistka, on zawsze uwala w zerowym terminie. – Joaśka zmieniła temat.

 – Więcej wiary, więcej wiary. – Lilka uśmiechnęła się do siostry, zebrała laptopa i pomaszerowała do siebie na poddasze.

        Liliana zanurzyła się w pościeli w chińskie znaki. Z tego,  co wiedziała, miały ją chronić przed złymi duchami. Zapewniać spokój i szczęście. Ile w tym prawdy, nie była pewna. Wolała jednak wierzyć, że tak było. Nastawiła budzik i odpłynęła w sen.

        Śniła. Znalazła się w długim korytarzu, nie wiedziała skąd, ale to był korytarz. Przed sobą widziała jasny kwadrat otwartych drzwi. Zza pleców doszedł ją szelest kroków, jakiś cichy głos wyszeptał z tyłu:

 – Idź, idź, tam czeka na ciebie to czego sobie życzyłaś.

 – Życzyłam? – Lila we śnie odwróciła się w stronę dźwięku. Dostrzegła lekko falujące światło z którego wydobywał się głos.

 – Tak, życzyłaś. Idź i podróżuj, zmieniaj przyszłość i przeszłość, korytarz czasu został otwarty, dla ciebie. To dar – wyszeptał głos.

        Lilkę, jak magnes, przyciągał jasny prostokąt światła, nie zastanawiając się dłużej, ruszyła w jego kierunku. Po przejściu przez drzwi, znalazła się w innym w świecie. Otaczały ją jasne ściany. Spojrzała pod swoje bose stopy, stała na jakiś matach. Rozejrzała się uważnie i nagle ją olśniło. Znalazła się w przedpokoju japońskiego domu, z boku, równo poukładane stały buty, po drugiej stronie klapki. Tyle razy widziała to na zdjęciach w necie. Powoli wsunęła klapki na nogi. Ale mam sen, pomyślała sobie. Po cichu zaczęła zwiedzać dom. Ostrożnie rozsuwała drzwi. Fusuma, przypomniała sobie prawidłową nazwę, a maty to tatami. Za pierwszymi drzwiami natknęła się na kuchnię, drugie na przeciwko prowadziły do następnego, dużego korytarza z którego wchodziło się do wielu pomieszczeń, na wprost było wyjście do ogrodu. Z pierwszego korytarza, jak go w myślach nazwała prowadziły jeszcze jedne drzwi. Rozsunęła je cicho i krzyknęła przykładając do ust dłoń.

    Znalazła się w pracowni, nie miała co do tego najmniejszych złudzeń i to w pracowni kogoś, kto był twórcą jej ukochanej mangi. Na wprost, z dużego plakatu, patrzyły na nią uśmiechnięte twarze Rena i Kyoko. Plakat był w skali 1:1. Lila podeszła do niego bliżej.  Nie no, myślała gorączkowo,  ale mam jazdę, ja pierdziu, to przez stres przedegzaminacyjny. Na pozostałych ścianach poprzypinane były rysunki, szkice, kawałki mangi. Brunetka podeszła do biurka, a właściwie dużej deski kreślarskiej, przy której ktoś zostawił zapaloną, maleńka lampkę. Na dużej kartce widniała rozrysowana scena ze Skip beat. Lilka stwierdziła dwie rzeczy, po pierwsze, nie zna tej sceny, więc dzieje się w rozdziale, który dopiero ma się ukazać, po drugie rozumie, co jest napisane w chmurkach. Nagle japońskie „krzaczki” przestały wyglądać tajemniczo. Dziewczyna zaczęła przeglądać złożone w równy stosik kartki na blacie. Swoim zwyczajem zaczęła mamrotać pod nosem.

 – No nie, to tak nie może być dalej. Co ta Kyoko wyprawia? Naiwna. Fuwie się nie wierzy. Jak to z nim zamieszkać. Raz jej mało było? O nie! Nie pozwolę na to. – Lilka, nie wiele myśląc, ze stosu kartek, wzięła pierwszą z góry i zaczęła rysować.

        Nie specjalnie zdziwił ją fakt, że to potrafi. Oczywiście umiała rysować, odwzorowywać postacie również, ale rysując stronę Skip beat nie widziała żadnej różnicy pomiędzy swoją kreską, a oryginałem, który leżał obok.  W końcu to sen, we snach można wszystko, pomyślała. Niektóre sceny rysowała od nowa, w części już narysowanych zmieniła tekst. Zadowolona złożyła równo kartki, tak jak były. Rozejrzała się z uśmiechem po pracowni i skierowała w stronę wyjścia na korytarz, gdy usłyszała westchnienie dochodzące z pomieszczenia przylegającego do pracowni. Rozsunęła prowadzące do niego drzwi. Znalazła się w jakby, osobnym mieszkaniu. Zorientowała się, że stoi w progu salonu. Podłogę zaścielały tatami i poduszki, na środku pokoju stał niski stół, pod ścianą ulokował się sprzęt grający  i duża plazma. Pod wielkimi, szklanymi, rozsuwanymi drzwiami, prowadzącymi na taras, na futonie, spał chłopak. Lilka zaciekawiona podeszła bliziutko i uklękła obok niego. Wyglądał na dwadzieścia lat. Czarne, półdługie włosy układały się wokół jego twarzy. Miał miękkie rysy, mocno zarysowane kości policzkowe i pięknie wykrojone usta. Uśmiechał się lekko przez sen, był to piękny uśmiech. Długie rzęsy rzucały cień na policzki. Lila zapragnęła zobaczyć jego oczy. Zawsze pociągała ją uroda Azjatów. A chłopak, spokojnie śpiący u jej stóp, był jej ideałem z cichych, dziewczęcych marzeń. Jest podobny do Rena, przemknęło jej w myślach. Nagle jej wzrok przyciągnęła deska kreślarska stojąca w drugim końcu pokoju. Wokół niej urządzony był kącik pracy. Na dostawce, przy, desce szumiał załączony laptop. Wstała cicho i podeszła do prowizorycznego biurka. Na blacie, tak jak w poprzednim pokoju, porozkładane były kartki z mangą. Lila zaczęła przeglądać je powoli. Nie znała tej historii. Odniosła wrażenie, że to dopiero coś, co ma zostać wydane. Zaciekawiła ją historia i kreska. Autor miał ciekawy sposób rysowania, ładny po prostu.

        Manga opowiadała o dziewczynie imieniem Eri, która studiowała medycynę. Była szczęśliwie zakochana w swoim chłopaku Isao, studencie prawa. Po skończeniu studiów, planowali się pobrać. Druga część mangi mówiła o mężczyźnie Tetsu Hosokawa, biznesmenie w branży elektroniki. Mało sympatycznym facecie. Scena przedstawia go, kłócącego się ze swoim synem Hirokim, który oznajmia mu, że chce zostać muzykiem i porzuca studia biznesowe. Tetsu grozi mu wydziedziczeniem i wyklęciem z rodziny, rozstają się w gniewie. Ojciec śpieszy się na spotkanie, zdenerwowany nieuważnie prowadzi samochód i na skrzyżowaniu powoduje wypadek, potrącając kobietę na przejściu. Tą kobietą jest Eri. Lila ostrożnie ułożyła na powrót kartki. Ciekawa manga, pomyślała. Spojrzała na tytuł i przetłumaczyła go instynktownie „Zmiana ról”. Chłopak na futonie poruszył się niespokojnie i przekręcił na brzuch. Szczupłe dłonie o smukłych palcach splótł nad głową. Liliana cicho wycofała się na korytarz przez pracownię. Zdjęła klapki i zastanowiła się, jak ma wrócić. Przecież to sen, powtarzała sobie, jednak czuła dziwne przyciąganie, jakby coś w głowie uparcie mówiło jej, wracaj. Dotknęła amuletu od Joanny. Był mocno ciepły. Otworzyła drzwi na zewnątrz domu i obudziła się  w swoim łóżku.

        Budzik w telefonie dzwonił w najlepsze. Wyłączyła go jednym kliknięciem. Ciężko podniosła się z łóżka. Czuła się zmęczona, niewyspana, wyczerpana. Nic dziwnego, spała pięć godzin. Dla niej ośmiogodzinnego śpiocha było to, o wiele za krótko. I jeszcze ten sen, pomyślała z uśmiechem, muszę go opowiedzieć Joaśce. Wypadła z pokoju i zapukała do drzwi siostry.

 – Joaśka! Wstałaś już? Musze ci coś opowiedzieć. Nie uwierzysz!

 – Lilka! – Od strony schodów doszedł ją głos mamy – Nie krzycz tak. Joasia pojechała z ojcem.

 – Faktycznie! – Dziewczyna pacnęła się ręka w czoło. – Baka ja, sama jej o tym mówiłam w nocy. Część mamo, zrobisz kawy?

 – Cześć córko, zrobiłam i śniadanie też masz. Dzisiaj pierwszy egzamin. – Blond głowa Julity Kostrzewskiej pokazała się u dołu schodów.

 – Tak, zerowy termin u Malickiego – odpowiedziała. – Przebiorę się i zejdę.

Gdy się ubrała zadzwonił telefon.

 – Cześć Justek. – Lila powitała przyjaciółkę od zawsze, Justynę Kol. Przyjaźniły się od podstawówki przez gimnazjum, liceum i teraz na studiach nadal były nierozłączne. – Nie uwierzysz, co mi się śniło w nocy. Napisałam następny chapter Skip beat!

***

        Lilka szybko zapomniała o swoim niezwykłym śnie. Pochłonęły ją bez reszty egzaminy kończące letni semestr. Chciała je pozaliczać, jak najszybciej, ponieważ od lipca zaczynała praktyki w jednym z wrocławskich biur architektonicznych. W efekcie nie opowiedziała siostrze swojej niezwyklej, sennej przygody. Jej przebieg poznała tylko Justyna. I to właśnie od niej Kostrzewska odebrała telefon pierwszego lipca, w niedzielę, o siódmej rano.

 – Lilka,jak ty pozmieniałaś w Skip ten chapter? W tym swoim śnie, czy co ty tam miałaś wtedy w nocy, bo posłuchaj....

 – Justek, jest siódma rano. Boga w sercu nie masz. – Odpowiedziała Liliana

 – Nie, nie mam, msza dopiero na dziesiątą. Ale to nie ma nic do rzeczy. Przypomnij sobie, co ty wtedy tam na wyrabiałaś. Chyba, że już nie pamiętasz? – Dodała z nutka rozczarowania w głosie.

 –  Pamiętam – Lilka podniosła się do pozycji siedzącej i wygodnie oparła o wezgłowie łóżka. – Ze sklerozą u mnie kiepsko. Wykręciłam Kyoko od rozmowy z Fuwą. Potem były te ichnie walentynki marcowe w męskiej wersji, w ten sam dzień premiera filmu z Cainem w roli głównej. Ren zabiera ją na zakupy i wybiera sukienkę, jako podziękowanie za projekt „rodzeństwo Hellów”. Przyjeżdża wieczorem po nią i daje Kyoko prezent, ona go nie otwiera tylko odkłada na stolik. Ren jest zawiedziony oczywiście. Jadą na premierę razem, ich wspólne wejście jest już sensacją. Ona wygląda oczywiście zjawiskowo i jest zażenowana uwagą zwróconą na swoją osobę, bo chciała wejść osobno i bocznym wejściem. Jednak Ren mocno trzymał ją w pasie, wiesz tak kawaii* udało mi się to uchwycić. – Lilka przerwała dla zaczerpnięcia tchu. – Film jest sukcesem, wszyscy zastawiają się kim jest BJ. Kyoko wraca do domu i rozpakowuje prezent, a to są czekoladki i ona uświadamia sobie, że dzisiaj jest biały dzień. Bierze telefon i dzwoni do Rena.

 – Ok,a teraz idź i otwórz najnowszy rozdział na stronie. – Justyna wyłączyła się bez ostrzeżenia.

        Oszołomiona dziewczyna odrzuciła kołdrę i wstała z łóżka. Usiadła przy niewielkim białym biurku ozdobionym techniką decoupage w postaci z jej ukochanych mang. Załączyła laptopa i zalogowała się na stronę serwisu mangaworld. Tutaj ukazywały się najświeższe newsy ze świata mangi, anime i dramy oraz publikowano skany najnowszych rozdziałów. Zalogowała się na swoje konto i kliknęła zakładkę z napisem Skip beat. Właściwe po przeczytaniu pierwszych trzech stron nie musiała czytać dalej. Jednak zmobilizowała się i z oczami, jak spodki, doczytała rozdział do końca. Zszokowana zamknęła ekran laptopa i schowała twarz w dłonie.

 – To niemożliwe, to tak nie może być... ja tylko...to był sen, wyłącznie sen. Po prostu przypadek taki ten rozdział, wypadek przy pracy...Muszę powiedzieć Joaśce.

Litanię przerwało pukanie do drzwi.

 – Lila wstałaś już? – Usłyszała głos siostry. – Mogę wejść?

 – Tak. Wchodź! – Odkrzyknęła

 – Cześć,fajnie,że już nie śpisz. – Powiedziała Joanna, stając w otwartych drzwiach. – Zmiana planów, nie jedziemy nad jezioro, tylko nad rzekę i to wcześniej. Właśnie szłam cię obudzić. Lilka, co masz taki dziwny wyraz twarzy?

 – Nic, nic. – Lilka nagle zmieniła zdanie i postanowiła nic nie mówić siostrze, jakiś głos w głowie mówił do niej cicho, lecz zdecydowanie, żeby milczała przed siostrą –  Czytałam nowe Sb.

 – Zaskoczyło cię?

 – I tak i nie właściwie. Dlaczego mamy jechać wcześniej?

 – Dzwonił Karol, załatwił nam spływ kajakowy Smotrawą. Jedziemy do Jelcza, nie do Jelcza, moment, nad rzekę Śmieszkę. Ja tam szczegółów nie znam. Nie krzyw się, fajnie będzie. – Roześmiała się siostra na widok skwaszonej miny Lilki. – Zajmie nam to cały dzień.

 – Jutro zaczynam praktyki.

 – Tak, macie być z Karolem u Straczyńskich na dwunastą dopiero. – Joaśka obróciła się napięcie. – Zbieraj się szybko za czterdzieści minut podjadą po nas – rzuciła przez ramię.

        Liliana westchnęła. Karol Turman. Koszmarny Karolek, który jednak koszmarny, tak naprawdę nie był. W tym roku Joanna i jej chłopak Sebastian skończyli ostatni rok studiów. Karol był kumplem Seby. Absolwenci, przed podjęciem pracy zawodowej, korzystali z ostatnich chwil wolności. Joaśka często zabierała młodszą siostrę na rożnego rodzaju wypady, czy imprezy ze swoją studencką paczką. Liliana znała Karola od kilku lat. Wysoki, wysportowany blondyn, gdy spojrzał na kobietę swoimi stalowo niebieskimi oczami z miejsca zdobywał jej zachwyt i uwielbienie. Lilka na to nie poszła. Po pierwsze Karol nie był kompletnie w jej typie, po drugie czuła do niego, coś na kształt braku zaufania. Tłumaczyła sobie, że widocznie za dużo napatrzyła się na to, jak traktuje swoje kolejne dziewczyny. Turman nie zwracał na nią do tej pory szczególnej uwagi, jednak kiedy poszła na studia, sytuacja się zmieniła. Już w październiku podszedł do niej przed zajęciami z rysunku i pomógł wnieść teczkę do pracowni na czwartym piętrze, choć dziewczyna upierała się, że da sobie radę sama. Za tą akcję, kilka dziewczyn z rożnych roczników znienawidziło ją na dzień dobry. Reszta zaczęła prześladować o numer telefonu zabójczego blondyna, bądź szczegóły ich znajomości. Efekt był taki, że Liliana zaczęła go unikać. Jednak on nie dawał za wygraną. Jeśli nie musiała, starała się nie rozmawiać z nim na uczelni, jednak nie mogła się wykręcić od spotkań poza gmachem Alma mater. Starsza siostra dziwiła się czemu nie odpowiada na podryw Karola, a ona jakoś nie mogła się do niego przekonać. Odnosiła wrażenie, że Turman za punkt w prywatnym rankingu postawił sobie zaliczenie jej do grona swoich zdobyczy. Nie dawno dowiedziała się, że będzie mieć praktyki w firmie w której on podjął staż. Liczyła na to, że zobaczy go dopiero jutro w pracy, jednak los postanowił, iż spędzi z nim całą niedzielę. Nie pozwolę się wpakować do jednego kajaka z tym playboyem, postanowiła sobie w duchu.