Trzy słowa - 02.08.

02.08.

        W rogu ekranu zamigotała koperta wiadomości. Magda kliknęła na nią.

Rosjanin: Kochanie mogę przyjechać?

VolleyMaja: Nie.

Rosjanin: Wpadnę na 15 minut, chcę cię zobaczyć. Stęskniłem się.

VolleyMaja:  Nie Igor. Nie przyjeżdżaj. Nie mam czasu dla ciebie.

Rosjanin: Marcin jest u ciebie? Wiesz, ja chyba powinienem z nim pogadać. Trochę miał dziwną miną, gdy spotkaliśmy się po jego powrocie z obozu. Powiedziałem mu o nas, że dajesz mi drugą szansę.

VolleyMaja: Co powiedziałeś Marcinowi?

Rosjanin:  Prawdę. Przecież wracamy do siebie powoli. Małymi krokami, ale jesteśmy na dobrej drodze.

VolleyMaja: Czyś ty oszalał !! Jakie małe kroki? No tak małe ze mną , wielkie kroki z Julitą. Widziałam was wczoraj w „raju”. I wiesz co? Nie ruszyło mnie to Igor. To twoje życie, twoja sprawa. Ja się wypisuję na zawsze. Możemy być znajomymi z klasy. I tyle. A teraz przestań mnie męczyć, bo przez ciebie idioto muszę dużo odkręcić.

Zamknęła okno rozmowy i wyłączyła MM. Schowała twarz w dłonie.

         Godzinę później usłyszała pukanie do drzwi. Beata, pomyślała odruchowo, nie przecież pojechała z babcią do wujka. Marcin! Pomimo tego, że siedziała poczuła, jak miękną jej nogi. Wychyliła się z drugiej części pokoju:

– Proszę.

– Postanowiłem cię nie posłuchać i jednak przyjechałem – do pokoju wszedł Igor. Podszedł do łóżka na którym siedziała dziewczyna i bez pytania usiadł obok niej.

– Po co? – Warknęła Magda. Zagotowało się w niej. Miała go dość. – Karmić kolejnym stekiem kłamstw?! Wciskać kolejne idiotyczne  wymówki? Oszczędź tego mnie i sobie.

– Wiem , jestem idiotą, dupkiem, skurwielem. Tak, to wszystko o mnie. I może faktycznie będzie to kolejna słaba wymówka, ale spotkałem się z nią w galerii przypadkowo…

Magda zaczęła się śmiać, na początku cicho by po chwili dostać prawdziwego napadu śmiechu. Jej wesołość pogłębiła kompletnie zdziwiona mina Igora.

– Proszę – wyjęczała pomiędzy kolejnym spazmami  - przestań. To było gorsze niż zostańmy przyjaciółmi. – Uspokoiła się nieco i wierzchem dłoni otarła załzawione oczy. –  I pewnie siłą cię w tym raju trzymała i hipnozą zmusiła do pocałunku. Błagam nie otwieraj już ust, bo zniszczysz moje ostatnie dobre wspomnienia o tobie. Serio. Której części mojej wiadomości z MM nie zrozumiałeś

– Umiem czytać. Ale dlaczego mnie spławiasz? Przecież już nam tak dobrze szło. – Wstał i spojrzał na nią z góry. – Robisz mnie w chuja z Krakowiakiem, tak? Chłopaki mieli rację. Od dawna? – Przeszedł na kpiący ton. – Te wszystkie hasła o rodzeństwie, siostrzyczko, braciszku, miało mi oczy zamydlić?

– Przestań! Nie zdradziłam cię nawet jedną głupią myślą, jednym krótkim snem! Zawsze tylko ty! To ty robiłeś mnie w chuja. Ile było innych, przed Julitą? O ilu marzyłeś, flirtowałeś, kiedy czułeś się bezpieczny , bo mnie nie było obok? – Stanęła naprzeciwko niego i zadarła głowę. Uciekł wzrokiem w bok. – Niech brak odpowiedzi będzie wszystkim co powiesz. Jestem na ciebie zła, wkurwiona. Pomimo tego jak się zachowujesz boli mnie serce. Mieliśmy coś pięknego, przynajmniej mnie się tak wydawało. Teraz wiem, że od bardzo dawna żyłam w jakimś urojonym świecie. Powiedziałam ci już. Wypisuje się!

– Czyli… – Igor opuścił ramiona. Odsunął się od Magdy i złapał ją za rękę.

– To koniec Igor. Nie dzwoń, nie pisz, nie przychodź. Nie mieszaj mi w życiorysie. Pozwól mi o tobie zapomnieć. Nie wiem po co przyszedłeś, ale wyjdź – delikatnie wysunęła swoją dłoń z jego uścisku.

– Kiedy ja cię nadal kocham – wyszeptał zdziwiony tym co mu się wyrwało. Wyglądał jak mały skrzywdzony szczeniak. O dziwo Magda uwierzyła w jego słowa. Teraz mówił prawdę, ale było już za późno.

– Nie mam siły o nas walczyć, a  co więcej… nie chce Igor. Idź już.

– Dobrze. – Odwrócił się powoli i ruszył w stronę drzwi. Był już przy nich, gdy się obejrzał przez ramię i spojrzał na Magdę. – Magdalenko, ale nie powiesz nic Julicie?

W dziewczynie się zagotowało. Zacisnęła szczęki i wysyczała przez zęby: – Spierdalaj asekurancie!

:) Mam więcej czasu, kolejny pościk jutro xd.